Naar de Puy de Dome

Een wandeling van Orcine naar de Puy de Dome VV van 18 km

Dag 10 : dinsdag 24 mei 2011, naar de Puy de Dome
Deze ochtend gingen Ton en Toos met hun stadswandeluitrusting de wandeltocht aanvangen.
Ze gingen eerst naar de boekhandel op de hoek om een kaart van de streek te kopen.

Ton koos een kaart met schaal 1 op 25000 van de streek rond de Puy de Dome. Zo konden zij in ieder geval niet verdwalen. Dat konden zij toch niet want ze konden vijf km ver kijken zo mooi helder was de lucht.
Zij volgden eerst de weg met de naam Puy de Dome en volgden die in de goede richting. Zij gingen eerst 50 m omlaag en na voorbij de tweede rotonde te zijn gekomen na 3,5 km waren zij op de zelfde hoogte. Daarna volgde een hellende weg die 250 m steeg tot een parkeerplaats met een restaurant en een info centrum.

Bij het info centrum kregen zij te horen dat de tocht naar de top 1,9 km was en dat het 350 m steeg en dat het in 59 minuten te doen was mits zev goede schoenen aan hadden.
Dat hadden ze goed in hun oren geknoopt en nadat zij nog wat waterflesjes hadden gekregen gingen zij met een rustig tempo op weg. Ton gaf het tempo aan want hij had last van zijn astma. Zijn tempo was net iets lager dan de groep jongere Franse wandelaars die samen met hen naar boven gingen. Maar die praatten luidkeels tegen elkaar. Zij zagen toen dat die na een kwartier gingen uitrusten terwijl zij gewoon rustig doorliepen.
De weg was verhard met platte korrels leisteen. Als het niet te steil was ging het met het schoeisel dat zij aan hadden goed maar bij steile hellingen gleed de ene korrel over de andere en omdat ze geen hoge profielschoenen aan hadden gleden ze soms uit. Het werd dus oppassen bij de afdaling.

Langs het 1,9 km lange bochtige pad stonden om de paar honderd meter een bankje. Na 100 m stijging gaf een bord in twee talen aan dat je nog door moet zetten en dat het nog 250 m was naar de top. Zij waren dus in een goed tempo onderweg.

Op de bankjes zaten vaak mensen uit te rusten.
Ton en Toos liepen door tot boven de boomgrens en zochten vlak voor de top een bankje op en genoten van het uitzicht.

Zij liepen de meeste mensen voorbij die zaten uit te rusten maar één jongeman haalde hen voor de top in en was na 20 minuten weer op de terugweg.
Ook zagen ze de mountainbiker weer naar beneden suizen die onderaan het parcours hen had ingehaald.

Toen gingen zij boven op het plateau van alle vergezichten genieten voordat zij bij het picknick hutje plaats namen en hun lunch verorberden.
Zij zagen ook drie parasailers van de westzijde starten en daarna boven hun hoofden zweven.

Ze gingen ook langs het TV zendstation uit 1956 en ook nog zagen zij de voortgang van de tandradbaan die in 2012 met 82 miljoen Europees geld klaar moet zijn.
Zij maakten zelf nog een foto van henzelf met het uitzicht op de achtergrond.

Ton probeerde een nieuwe techniek uit om zonder uit te glijden naar beneden te lopen: hij maakte veel kleine stapjes en als de breedte van het pad het toeliet liep hij zigzaggend naar beneden. Zo kon hij angstige dames voorbij lopen.

Toen zij beneden waren wilde Ton een biertje en Toos een kopje koffie. Maar een appeltaart begreep de serveerster niet. Ze vertelde wat in het Frans maar zij begrepen het niet. Ze zei: " wacht maar ik neem de menukaart voor u" en inderdaad kwam ze met een levensgrote menukaart en Ton en Toos kozen allebei de bosbessen taart.

De 8 km lange terugweg vanaf het restaurant maakten zij in iets meer dan anderhalf uur.

Bij mij teruggekomen wachtte hen een verassing. Er stond een Australische camper naast ons.
Ton maakte meteen kennis met de buren en vroeg hoe zij hier naar toe waren gekomen. Kijk maar achterop de wagen was hun antwoord en zij stelden zich voor als Paul en Jill uit Australië. Zij woonden dicht bij Lissmore.

Zij hebben een Toyota Landcruiser met opbouw en hebben sinds 2005 vanaf Singapore een reis door China, Rusland en Europa gemaakt. Na Rusland en Europa gemaakt te hebben wilden zij misschien door Afrika reizen. Zij reizen 6 maanden en gaan dan zes maanden weer terug naar huis.