Nederland 2006 3
Na 4 weken geen pijn meer
Evaluatie van Operatie Toos
Was de keuze juist geweest?
Ton en Toos hadden een half jaar van te voren het nodige huiswerk gedaan om zich te verdiepen welke klinieken zich op heup operaties specialiseerden en waar zij binnen redelijke afstand van hun woonplaats konden worden geholpen binnen redelijke wachttijden. Korter dan vier maanden. De Belgische Anca kliniek viel af vanwege de hoge eigen bijdrage aan de kosten die door de zorgverzekeraar werd geeist. Dus viel de keus op Den Bosch vanwege het feit dat zij als eerste de BHR operatie methode in Nederland toepasten en waar zij nu reeds vier jaar ervaring mee hadden.
Toen na het botdichtheidsonderzoek bleek dat het bot van Toos niet meer de vereiste dichtheid had, werd gekozen voor de ongecementeerde voledige heup, wel met dezelfde grote diameter van de kop en kom. En deze zou van metaal op metaal zijn.
Deze methode werd nu ook door heel Nederland op verschillende plaatsen toegepast, ook recentelijk in Goes.
Toen Toos aan haar zoon vertelde dat zij in Den Bosch of in Goes kon worden geopereerd zei die waarom zij voor de leerling koos als zij door de meester kon worden geholpen.
Uit een gesprek met een patiënt uit een ander team dat er na kwam, had Ton de indruk gekregen dat die ook gekozen had voor de BHR methode van het JBZ vs een conventionele heupoperatie elders.
Maar dat niet alle patienten volgens plan revalideerden bleek naderhand. Een teamgenoot van Toos moest langer blijven vanwege een infectie en het uit de kom komen van de heup.
Nadat hij thuis was gekomen schoot zijn heup nog een keer uit de kom. Al met al was hij meer dan drie maal zo lang in het ziekenhuis. Dat vernam Ton via E-mail van zijn dochter. Ton en Toos besloten hem op te zoeken omdat zij toch op een zondag langs Den Bosch kwamen op weg naar en familielid die in Noord Limburg woont.
Hij lag daar met nog drie andere terugkeer patiënten die na een tijd toch weer in het ziekenhuis belandden.
Ton en Toos kregen ook van hem te horen dat er een BHR patiënt een breuk had opgelopen en van ver naar Den Bosch terug moest komen. Die patiënt kenden zij ook en die gingen zij dus ook bezoeken op die dag.
Wat waren de plus punten?
Dat er een cluster van patiënten tegelijk behandeld kon worden en met elkaar in de huiskamer samen met de coaches alle lief en leed konden delen is zowel uit efficiency oogpunt als van het leren omgaan met de situatie voor de patiënten van voordeel. Ze kunnen dan van elkaar zien wat je wel of niet kunt doen. Door de batchgewijze aanpak is een redelijk efficiënte manier van werken mogelijk.
Het groepsgewijs aanleren van bepaalde oefeningen vanaf de eerste dag na de operatie tot het ontslag uit het ziekenhuis en het instappen in een vervoermiddel is zowel voor de patiënt als voor de coach duidelijker dan voor alleenstaanden. Ook de aansluiting met de fysiotherapie is dan vlotter. En als de fysiotherapeut weer trucjes aanleert om de in onbruik geraakte spieren weer te belasten is het herstel heel snel. Zodoende kan binnen een week na terugkeer thuis door de revaliderende reeds 70 % zelf gedaan worden behalve bukken en zware lasten tillen.
En na een maand na de operatie is het lopen zonder krukken een reële mogelijkheid , zoals Toos aantoonde.
Binnen zes weken na de operatie kon ze ook op de fiets boodschappen doen in de stad.
Na die zesde week fietste zij 18 km, die zelfde week nog 36 km. En na nog een week 52 km.
Dus ging Toos in week 8 na haar operatie weer werken en reed ze in de auto van haar dochter naar de winkel en terug.
Aan het einde van die week reed zij mij weer naar Zeeland terug.
En in week 9 gleed ze van een trap af in het natte gras toen ze een verregende tuinfeest ter gelegenheid van een verjaardag van een oud collega bezocht en had gelukkig geen nadelige gevolgen aan overgehouden.
De volgende keren dat ze weer viel was toen ze te snel op de fiets wilde wegrijden. Ze gleed van haar pedaal af en kwam languit op straat te liggen. Dat heeft ze twee keer gedaan op twee verschillende fietsen. Dat resulteerde in twee gloednieuwe pedalen die ze op haar fietsen van Ton kreeg.
Ze viel ook boven op haar oudste kleindochter die zij leerde fietsen en waar zij tegen zei of die ook goed kon remmen. Die remde zo goed dat ze tegen haar aan liep en samen op de grond belandden.
Na vier maanden was ze zo ver genezen dat ze naar de hoogste heuveltoppen van Sauerland kon wandelen. Gedurende wandelingen van 3, 4,5 en daarna van 6 uur.
Ook was het dansen van de Twist en andere wilde pasjes op de muziek uit de jaren 60 van de vorige eeuw op een verjaardagspartij haar ook goed af geggaan na die vier maanden.
Wat kon er nog verbeterd worden?
Het aangeven van de grenzen tot waar een net geopereerde patiënt de oefeningen mag doen, zowel qua intensiteit als in quantiteit, door de fysiotherapeuten. Dit hangt natuurlijk af van de conditie, gewicht en geduld van de patiënt. Maar vaker wordt dit overschreden door het enthousiasme van hem.
In de thuissituatie zijn vrouwelijke patiënten voorzichtiger maar kunnen zich vergissen in een afstapje of de ruimte waarin zij een beweging moeten uitvoeren. Indien de instructie niet goed overkomt bij de patiënt wordt een grens overschreden en is een terugslag of erger het gevolg.
Dat er patiënten waren die infecties opliepen in hun operatiewond kon veroorzaakt worden door de hoge temperatuur die er heerste (25-30 graden) en de minder goede schoonmaak van kamer en toiletten, vooral in het weekeinde.
Dat patiënten niet alleen klinisch behandeld willen worden maar graag hun chirurg persoonlijk willen bedanken voor de operatie zou door de chirurgen beter in hun programma kunnen worden opgenomen.
Hoe was het programma?
Ton vond het programma om zo snel mogelijk patiënten thuis te krijgen door in de eerste dagen met pijnstillers te werken prima. Ook de zelfwerkzaamheid om zelf de bloedverdunners
in te spuiten. Met een coach erbij wordt het vergeten ervan minder.
Wanneer werd ze gezond verklaard?
Zes weken na de operatie moest Toos ter controle weer naar het ziekenhuis.
De chirurg liet het voorgesprek eerst door de assistent chirurg verrichten en daarna besteedde hij nog vier minuten aan een vluchtig onderzoek. Maar Ton en Toos hadden al alle vragen die ze in een agenda hadden opgeschreven gevraagd en er antwoord op gekregen.
Bovendien had Ton al verschillende foto's gemaakt van de Röntgenfoto die op het scherm van de dokter stond.
Het was een keurige volledige heup met een metalen kop en kom van de zelfde diameter als het origineel. De pen was heel lang vergeleken bij de BHR methode maar het zat er keurig in.
Ze vertelden dat ze zonder kruk rondliep en al 18 km gefietst had.
Ze bedankten de chirurg voor het goede resultaat van zijn operatie. Geen dank, zei hij.
Verder naar Winterberg Terug Naar boven Home Page