ACHTERGRONDEN
Mijn baas en bazin heten Ton en Toos en hebben mij uitgekozen om na hun pensioenering
samen met hun Spaanse hazewind met mij Europa verder te verkennen.
Zij hebben mij "Gulli-vert" gedoopt omdat ik zo'n reiziger ben en "elegant-groen" van kleur ben.
Eigenlijk heb ik hen uitgekozen, want van de eerste aspirant koper bij mijn vorige baas,
een jonge man, moest ik niets hebben.
Maar toen zij met hun zwangere dochter langs kwamen om mij te bezichtigen was ik meteen enthousiast en deed ik
mijn uiterste best om een goede indruk te maken. Per slot van rekening hadden mijn vorige baas en bazin mij ook drie jaar keurig
onderhouden.
Bij de proefrit liet ik zien wat ik kon. Ik zoefde snel met het verkeer mee en liet zien dat ik op
de snelweg het verkeer makkelijk kon bijhouden. Mijn vorige baas liet mij ook van alle kanten bekijken.
Hij vertelde dat ik stuurbekrachtiging had en makkelijk bestuurbaar was.
Al ben ik van het bouwjaar 1995, ik zie er uit als een camper van dit millennium. Behalve misschien
de motor, mijn hart dus, die is nog van het normale type en geen opgevoerde TDI-motor.
Maar in 2006 kreeg ik voor 2/3 deel van mijn hart een nieuwe vervanger.
En de muziek die ik ten gehore bracht kwam uit een cassettebandje en geen CD of DVD.
Maar toen de radio na 2007 kapot ging kreeg ik toch er eentje met CD-speler ingebouwd.
Mijn vorige baas en bazin sliepen, als zij kampeerden, op het uittrekbedje in de passagiersruimte. Zij vertelden nog dat zij
de eerste keer het bed al hadden uitgetrokken maar dat zij zich toen nog moesten uitkleden. Dat ging moeizaam
omdat er dan te weinig ruimte was. De volgende keren kleedden zij zich eerst uit en trokken het uittrekbed er dan pas uit.
Mijn vorige baas had ook een soort buidel gemaakt die hij achter op mijn trekhaak monteerde. Het was een kist van forse afmeting
die precies onder het fietsenrek paste.
Ik hoorde Ton tegen Toos en zijn dochter zeggen dat hij mij wel een mooie camper vond en dat
hij het verder nog zou uitzoeken hoe het met de verzekering zat en het grijze kenteken.
Hij zei tegen mijn vorige baas dat hij hem de volgende week, als mijn vorige baas weer terug was van een paar dagen erop uit met mij,
zou berichten of de koop doorging. Hij vroeg hem ook of hij nog een paar foto's van mij mocht nemen van de andere zijde.
Natuurlijk mocht hij dat gerust doen.
Ton en Toos hebben 36 jaar ervaring met tentkamperen en 10 jaar met een zeiljachtje.
Als het aan Ton lag zou hij nog jaren willen tentkamperen want al is hij acht keer zo oud als ik,
hij zei eens tegen de jeugdroeiers van de roeivereniging waar hij lid van is dat je al heel oud bent
als je niet meer tentkampeerde.
Maar ja, na drie jaren slecht weer gehad te hebben in Portugal, Zwitserland en Polen, wilde Toos
wel eens wat droger en warmer slapen dan in een natte tent op een klamme matras bij 2 ° Celcius.
En een gesprek met een cursusgenoot bij de "bijna gepensioeneerdencursus" deed de weegschaal doorslaan.
Die had ook een camper en ging al jaren naar het hoge noorden en had daar leuke verhalen over.
Dus verzamelde Ton informatie over campers en waar je die kon kopen. Hij vroeg ook aan vrienden die er al een hadden
waar je op moest letten bij de aanschaf. Hij belde met verschillende verenigingen en mailde naar verschillende bedrijven.
Hij bezocht ook specifieke bedrijven nadat hij gekozen had voor het merk waar ik ook toe
behoor. Hij keek naar iedere advertentie op het internet over campers.
In een maand tijd was hij van volkomen leek op campergebied in ieder geval een goede potentiele koper. Hij analyseerde
de gegevens en onderzocht welke emoties bepaalde zaken verder kunnen beïnvloeden. Want mensen zijn emotionele wezens nietwaar,
ook in dit cyber tijdperk. En zoals Claude Steiner eens ook al had onderzocht, als je daarmee
goed weet om te gaan kun je veel menselijke zaken sneller oplossen.
Via het web zag hij mijn foto staan en was meteen weg van mij.
Hij belde mijn baas en maakte een afspraak. De proefrit had ik hier al eerder verteld.
Het verdere gesprek liep zo goed dat Ton afzag van een keuring door een garage van mijn merk. De ANWB was nog niet toegerust om
hoge campers (2,70 m) te kunnen controleren.
Hoe Ton en Toos tot de conclusie kwamen om mij als logistiek middel om hun reislust te bevredigen te kiezen, heb ik
hier in een plaatje weergegeven.
En hoe ik tot de keuze van een nieuwe baas ben gekomen, kun je op het andere overzicht zien.
Verder Terug Naar boven
Home Page Idem+zijframe