KLEINE ONGELUKKEN
De kleine ongelukken die met mij gebeuren komen gelukkig niet vaak voor.
Het grootste ongeluk dat mij overkomen was was die keer dat ik onder die lage spoorwegviaduct door moest in Reggio di Calabria. Dat kostte mij mijn skirek en een paar diepe krassen op mijn dak en een ventilatieluik boven de keuken.
Voor mijn baas was het een stressvolle beleving en daarna een verhoging van de verzekeringspremie.
Dat mijn baas en bazin bij het achteruit rijden soms in de struiken naast de oprit van hun huis rijden heeft alleen wat geritsel langs mijn lakoppervlak ten gevolge, gelukkig nog geen beschadigingen.
Die keer dat mijn bazin met te veel snelheid in die grote kuil in de buurt van La Spezia reed heeft alleen tot gevolg dat de fietsen nu niet meer horizontaal op het rek staan, maar een buitenstaander ziet het niet.
Dat mijn baas het achterwiel van zijn mountainbike heeft krom gestoten tegen een container bij het achteruit rijden in Neurenberg staat nog steeds in zijn geheugen gegrift.
Dat mijn nummerplaat die op mijn kist gemonteerd staat niet meer recht is weten zowel mijn baas als mijn bazin er alles van.
Drie van de vier USB poorten van zijn laptop zijn bij het opklappen van de achterbank ontzet geraakt en de laatste heeft mijn baas zelf in huis onklaar veroorzaakt. Maar hij heeft een USB poort insteekkaart er voor in de plaats gekocht.
Dat mijn baas op zijn leeftijd wat meer vergeet dan toen hij twintig was is eigenlijk normaal. Maar toch is het soms hilarisch als ik met een staart van dertig meter achter me aan een paar km over een grote campingterrein aan het rijden ben.
Het kwam zo:
Wij stonden al ingepakt te wachten op ons vertrek van de camping de Beekse Bergen. Maar omdat het plotseling begon te regenen schuilden ze met zes personen en Tiga in mij om wat naar de foto's van de vorige dag in het Safaripark te kijken. Toen het maar steeds harder ging regenen, besloten ze om toch maar te vertrekken. Dus Ton sloot zijn laptop af en bergde die op en de groep splitste zich in tweeën in de twee voertuigen. Wij waren de achterste. En niemand reed achter ons aan.
Er lagen grote plassen op en langs de weg en Ton maneuvreerde mij zo goed en zo kwaad als het ging om de grootste plassen heen tot wij bij de poort kwamen. Daar volgde hij zijn zoon die voor ons reed naar het bezoekersparkeerterrein. Maar daar was de receptie niet. Dus ging die met een boog om de geparkeerde autos die daar stonden heen naar het gebouw van de receptie en wij volgden hem. En terwijl wij aan het rondrijden waren werd bij Ton tegen mijn raampje getikt en nadat Ton die open deed vertelde een man dat wij een lange kabel achter mij hadden hangen.
Ton begreep onmiddelijk dat hij de electriciteits aansluiting, door de regenbui, nog niet afgekoppeld had en toen hij dus de 30 m lange kabel die achter mij hing oprolde ontbrak de verloopkabel van 5 m. Hij reed mij onmiddelijk terug en vond de verloopkabel nog heelhuids in de campingstekker steken, die gelukkig ook nog intact is gebleven. Een geluk bij een ongeluk, dacht Ton.
Maar weer een week later was er een ongelukkig moment aangebroken.
Ton was zijn laptop gaan brengen naar de roeivereniging waar die avond voor de Burgemeester en verschillende raadsleden een roeiclinic werd gehouden. Omdat het zou gaan regenen zei Toos dat hij maar met mij kon gaan dan bleef zijn laptop nog wel heel. Die laptop had Ton nodig om de historie van de roeivereniging met foto's aan het gemeentebestuur beter bekendheid te geven.
De roeiclinic verliep vlot en iedereen ging na een regenbui voldaan naar huis. Ton leende zijn laptop aan de voorzitter uit en die was ook per auto.
Ton reed mij eerst achteruit om de bocht beter te kunnen maken om de weg over te steken. Hij zag in het donker niet dat de auto van de voorzitter achter mij stond.
Voordat hij er erg in had voelde hij een schok en had ik mijn trekhaak in zijn bumper geboord. Ton stapte direct uit en inspecteerde de achterzijde. Daar stond de auto
van de voorzitter met een bumper die in tweén was gekliefd. Hij haalde meteen de eigenaar erbij en zij spraken af dat Ton de formulieren zou invullen en op zondag klaar zou maken als hij de laptop kwam terugbrengen.
Daar was Ton dus weer zijn No Claim korting kwijt.
Verder Terug Naar boven Gullivert's Home Page Idem+zijframe